Χρονολόγιο – Ίδρυμα Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης

Ρίζες - Οικογένεια

1845

Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (1845-1898)

Ο παππούς του, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (1845-1898), επ’ αδελφή γαμπρός του Ελευθερίου Βενιζέλου, υπήρξε ιδρυτής του “Κόμματος των Ξυπολύτων”. Είχε ηγετικό ρόλο στους πολιτικούς και ένοπλους αγώνες της Κρήτης.

1866

Χαράλαμπος Πλουμιδάκης (1866-1943)

Ο παππούς του, Χαράλαμπος Πλουμιδάκης (1866-1943), υπήρξε ο πρώτος χριστιανός δήμαρχος Χανίων, εξελέγη βουλευτής στην Κρητική Βουλή το 1891 και χρημάτισε υπουργός Εσωτερικών της Κρητικής Πολιτείας.

1883

Κυριάκος Μητσοτάκης (1883-1944)

Ο πατέρας του, Κυριάκος Μητσοτάκης (1883-1944), διετέλεσε γενικός γραμματέας της συνελεύσεως του Κινήματος του Θερίσσου και βουλευτής Χανίων. Στους Βαλκανικούς πολέμους ηγήθηκε σώματος Κρητών εθελοντών, πολέμησε στη Μακεδονία και την Ήπειρο και πρωτοστάτησε στην απελευθέρωση της Σιάτιστας.

1884

Αριστομένης Μητσοτάκης (1884-1941)

Ο αδελφός του πατέρα του, Αριστομένης Μητσοτάκης (1884-1941), βουλευτής Χανίων, διετέλεσε υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση Παπαναστασίου και αντιπρόεδρος της Βουλής το 1924. Ηγήθηκε του αντιδικτατορικού κινήματος εναντίον του Ι. Μεταξά, το 1938.

1918

Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (1918-2017)

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1918 στη συνοικία Χαλέπα των Χανίων. Είναι δεύτερο τέκνο του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Σταυρούλας Πλουμιδάκη, οικογένειες με μακρά πολιτική παράδοση.

1927

Ελευθέριος Βενιζέλος (1864-1936)

Η οικογένεια Κυριάκου Μητσοτάκη φιλοξενεί τον Ελευθέριο Βενιζέλο στο σπίτι της, στη “Γαλαρία” της Χαλέπας.

Νεανικά χρόνια-Αντίσταση

1935

Φοιτητής στη Νομική Αθηνών

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σπούδασε Νομικά και Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απ’ όπου απεφοίτησε με άριστα λίγο πριν από την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, το 1940.

1940

Έφεδρος Αξιωματικός

Η κήρυξη του πολέμου βρήκε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στην σχολή εφέδρων αξιωματικών στη Σύρο. Τοποθετήθηκε στη Μακεδονία, στο μετέπειτα γερμανικό μέτωπο. Μετά την κατάρρευση του μετώπου κατέβηκε στην Αθήνα και από εκεί μετέβη στην Κρήτη το 1942, όπου έλαβε μέρος στην αντίσταση κατά των Ναζί.

1942

Αντιστασιακή δράση

Συνεργάστηκε στενά με τις συμμαχικές ομάδες (κυρίως βρετανικές), οι οποίες δρούσαν στο νησί κατά των Γερμανών. Για τη δράση του αυτή, φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο δύο φορές από τους Γερμανούς.

1944

Με Άγγλους αντιστασιακούς

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ανέλαβε πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση της συνεννόησης των αντιστασιακών οργανώσεων, της Εθνικής Οργάνωσης Κρήτης (ΕΟΚ) και του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ), για την αποφυγή του εμφυλίου πολέμου στην Κρήτη.

Πολιτική

1945

Κήρυξ Χανίων

Μετά τη διακοπή της κυκλοφορίας της τοπικής εφημερίδα Κήρυξ κατά τη περίοδο της γερμανικής κατοχής, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προχώρησε στην επανέκδοσή της. Η εφημερίδα πρωτοεκδόθηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο το 1901.

1946

Κρήτες βουλευτές του Κόμματος Βενιζελικών Φιλελευθέρων

Σε ηλικία 28 ετών εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Χανίων στις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946 με το Κόμμα Βενιζελικών Φιλελευθέρων υπό την αρχηγία του Σοφοκλή Βενιζέλου.

1950

Προεκλογική περιοδεία στα Χανιά

Εκλέγεται ανελλιπώς βουλευτής με το Κόμμα των Φιλελευθέρων ή τα κόμματα του Κέντρου, μέχρι το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.

1951

Κοινοβουλευτική Ομάδα του Κόμματος Φιλελευθέρων

Ανέλαβε για πρώτη φορά κυβερνητική ευθύνη ως υφυπουργός Οικονομικών από το Φεβρουάριο του 1951 μέχρι το Νοέμβριο του 1951, σε ηλικία 32 ετών. Την ίδια περίοδο, για σύντομο διάστημα, ανέλαβε ταυτόχρονα τα Υπουργεία Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων.

1953

Γάμος Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Μαρίκας Γιαννούκου

Παντρεύτηκε τη Μαρίκα Γιαννούκου, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά: την Ντόρα, την Αλεξάνδρα, την Κατερίνα και τον Κυριάκο.

1958

Σε κομματική εκδήλωση

Έθεσε υποψηφιότητα για την αρχηγία του Κόμματος Φιλελευθέρων και ψηφίστηκε από το 1/3 των βουλευτών του κόμματος.

1960

Η Ομάδα των Δέκα

Το 1960, πρωταγωνίστησε στην Ομάδα των Δέκα (Κ. Μητσοτάκης, Γ, Μαύρος, Γ. Νόβας, Στ. Αλλαμανής, Ι. Τούμπας, Φ. Ζαΐμης, Π. Παπαληγούρας, Ι. Ζίγδης, Γ. Μπακατσέλος και Γ. Ράλλης).

1961

Περιοδεία Γ. Παπανδρέου

Σημαντική υπήρξε η συμβολή του στη δημιουργία της Ενώσεως Κέντρου στις 19/9/1961, υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου. Πρωταγωνίστησε στον «Ανένδοτο Αγώνα» της Ενώσεως Κέντρου.

1963

Υπουργός Οικονομικών

Διετέλεσε υπουργός Οικονομικών στις κυβερνήσεις της Ενώσεως Κέντρου από το 1963 ως το 1965.

1965

Ομιλία στο κοινοβούλιο

Στην πολιτική κρίση του Ιουλίου του 1965, κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να αποτρέψει την παραίτηση του Γεωργίου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία. Τάχθηκε με τα στελέχη της Ενώσεως Κέντρου, που διαφώνησαν με την πολιτική ρήξης με τον βασιλιά. Συμμετείχε ως υπουργός Συντονισμού στην στη κυβέρνηση Στεφάνου Στεφανοπούλου, που έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης τον Σεπτέμβριο του 1965.

1966

Στα κυβερνητικά έδρανα

Ως υπουργός Συντονισμού στην κυβέρνηση Στεφανόπουλου σημείωσε σημαντική επιτυχία στον οικονομικό τομέα: νομισματικά μέτρα για την εισροή μεγάλων ποσοτήτων χρυσών λιρών στην Τράπεζα της Ελλάδος, αύξηση των ιδιωτικών καταθέσεων και εμπέδωση της νομισματικής σταθερότητας.

Δικτατορία

1967

Σε κατ’ οίκον περιορισμό

Το βράδυ του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών την 21η Απριλίου του 1967, συνελήφθη και μετεφέρθηκε με άλλους πολιτικούς ηγέτες στο Κέντρο Τεθωρακισμένων στο Γουδί. Από εκεί, οδηγήθηκε στο Πικέρμι και, στη συνέχεια, ετέθηκε για έξι μήνες σε κατ’ οίκον περιορισμό.

1968

Στο Παρίσι

Πρότεινε τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, με δήλωσή του για το “δημοψήφισμα” της χούντας, το 1968. Για τη δήλωση αυτή καταδιώχθηκε από τη χούντα και αναγκάστηκε να διαφύγει στο εξωτερικό. Από το Παρίσι ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση.

1973

Επιστροφή στα Χανιά

Με την άρση του Στρατιωτικού Νόμου, τον Οκτώβριο του 1973, επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου φυλακίστηκε ξανά, από το καθεστώς Ιωαννίδη στις φυλακές Χανίων, τον Ιούλιο του 1974. Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας τον βρήκε στη φυλακή.

Πολιτική

1974

Ανεξάρτητος υποψήφιος βουλευτής

Στις εθνικές εκλογές του 1974, έθεσε υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος υποψήφιος βουλευτής στον νομό Χανίων και, παρά τον μεγάλο αριθμό ψήφων που έλαβε, δεν εξελέγη λόγω του εκλογικού συστήματος.

1977

Κόμμα Νεοφιλελευθέρων

Στις 6 Σεπτεμβρίου 1977, ίδρυσε το Κόμμα Νεοφιλελευθέρων με το οποίο συμμετείχε στις πρόωρες εκλογές του Νοεμβρίου του 1977. Το Κόμμα Νεοφιλελευθέρων εξέλεξε δύο βουλευτές: τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Παύλο Βαρδινογιάννη.

1978

Υπουργός Συντονισμού

Τον Μάιο του 1978, προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία και ανέλαβε το Υπουργείο Συντονισμού στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή στην κρίσιμη τριετία πριν από την ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.

1980

Υπουργός Εξωτερικών

Στην κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη, που σχηματίστηκε τον Μάιο του 1980, ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών. Ως υπουργός Εξωτερικών αναθέρμανε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δημιούργησε σχέσεις καλής γειτονίας και συνεργασίας με τις χώρες της Βαλκανικής και ανέπτυξε τις σχέσεις της Ελλάδας με τον αραβικό κόσμο. Παράλληλα, διαπραγματεύτηκε την επανένταξη της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

1981

Κομματική εκδήλωση στο Καρπενήσι

Από τον Οκτώβριο του 1981 μέχρι τον Αύγουστο του 1984 διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας.

1984

Αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας

Στις 1 Σεπτεμβρίου 1984, εξελέγη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας πρόεδρος του κόμματος με μεγάλη πλειοψηφία. Συγκεκριμένα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έλαβε 70 ψήφους υπέρ, έναντι 41 ψήφων που έλαβε ο έτερος διεκδικητής της ηγεσίας, Κωστής Στεφανόπουλος.

1984

Επέτειος 10 χρόνων από την ίδρυση της ΝΔ

Προχώρησε την οργανωτική ανασυγκρότηση του κόμματος και στη διαμόρφωση μιας νέας ιδεολογικής πλατφόρμας με έμφαση στη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας και στην ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

1985

Προεκλογική ομιλία στη Θήβα

Στις εθνικές εκλογές της 2ας Ιουνίου 1985 η Νέα Δημοκρατία απέσπασε ποσοστό 40,84% έναντι 45,85% του ΠΑ.ΣΟ.Κ αυξάνοντας τα ποσοστά της από τις εκλογές του 1981 κατά 5 εκατοστιαίες μονάδες.

1986

Στη Βουλή των Κοινοτήτων στο Λονδίνο

Στις 19 Μαΐου 1986, το Βρετανικό Κοινοβούλιο στον εορτασμό των 45 χρόνων από τη Μάχη της Κρήτης τίμησε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για την αντιστασιακή του δράση στην Κατοχή.

1989

Παύλος Μπακογιάννης

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1989, δολοφονήθηκε από την τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» ο γαμπρός και στενός συνεργάτης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Παύλος Μπακογιάννης, ο οποίος, είχε διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στον ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς.

1989

Οικουμενική κυβέρνηση Ξενοφώντα Ζολώτα

Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989, στις οποίες η Νέα Δημοκρατία αύξησε το ποσοστό της σε 46,2%, χωρίς να πετύχει και πάλι αυτοδύναμη πλειοψηφία, σχηματίστηκε οικουμενική κυβέρνηση με τη συμμετοχή των τριών κομμάτων (Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου), υπό τον καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα.

1989

Κυβέρνηση Τζαννή Τζαννετάκη

Στις 2 Ιουλίου 1989, σχηματίστηκε κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό τον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Τζαννή Τζαννετάκη. Για πρώτη φορά στη μεταπολεμική πολιτική ιστορία της χώρας συμμετείχαν ως υπουργοί στελέχη από τον χώρο της Αριστεράς.

1989

Με τον Χαρίλαο Φλωράκη

Διαπραγματεύτηκε με την ηγεσία του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Οι διαπραγματεύσεις είχαν θετική έκβαση και στις 25 Ιουνίου 1989 επήλθε συμφωνία, η οποία έθεσε τέρμα στο πολιτικό αδιέξοδο και την ακυβερνησία της χώρας.

1989

Προεκλογική περιοδεία στην Ήπειρο

Στις εκλογές του Ιουνίου του 1989, η Νέα Δημοκρατία εξελέγη πρώτο κόμμα με ποσοστό 44,2%, χωρίς όμως να κερδίσει την αυτοδυναμία, λόγω του εκλογικού νόμου που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ τις παραμονές των εκλογών.

1990

Ορκωμοσία ως πρωθυπουργού

Μετά από τρεις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, στις εκλογές της 8ης Απριλίου του 1990, η Νέα Δημοκρατία με ποσοστό 46,88% σχημάτισε αυτοδύναμη κυβέρνηση και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ορκίστηκε πρωθυπουργός την 11η Απριλίου του 1990.

1990

Προγραμματικές δηλώσεις

Στις 24 Απριλίου 1990, κατά την έναρξη των εργασιών της Α΄ Τακτικής Συνόδου της Ζ΄ Περιόδου της Βουλής, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ανέγνωσε τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του.

1991

Στο Μέγαρο Μαξίμου

Κατά την τριετία 1990-1993 της κυβέρνησης Μητσοτάκη, παρά την οριακή της πλειοψηφία, επετεύχθησαν σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές, που συνέβαλαν καθοριστικά στην εξυγίανση και την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.

1993

Υπουργικό συμβούλιο

Η κυβέρνηση ανετράπη, τον Σεπτέμβριο του 1993. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κατήγγειλε ότι “διαπλεκόμενα συμφέροντα” ανέτρεψαν την κυβέρνησή του, πριν την ολοκλήρωση της θητείας της.

1993

Προεκλογική ομιλία στην Κομοτηνή

Προκηρύχθηκαν εθνικές εκλογές στις 10 Οκτωβρίου 1993. Μετά την εκλογική ήττα της Νέας Δημοκρατίας, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παραιτήθηκε από την αρχηγία, ανοίγοντας τον δρόμο για τη διαδοχή του στην ηγεσία του κόμματος.

1993

Επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ

Ο Μιλτιάδης Έβερτ, νέος αρχηγός του κόμματος, ζήτησε από το εκλεκτορικό σώμα την ανακήρυξη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ως επίτιμου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.

1994

Εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ

Από το 1994 έως το 2004, ανέπτυξε έντονη κοινοβουλευτική δραστηριότητα στηρίζοντας μεταρρυθμιστικές πολιτικές για το μέλλον της χώρας και ασκώντας κριτική στις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις.

1997

Βραβείο Abdi Ipekci

Στις 4 Ιουνίου 1997 τιμήθηκε με το μεγάλο βραβείο ειρήνης και φιλίας Abdi Ipekci για τη συμβολή του στην ελληνοτουρκική φιλία.

2001

Ίδρυμα “Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης”

Σύσταση του ιδρύματος “Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης”, το οποίο διαφυλάσσει το πολιτικό και προσωπικό αρχείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

2003

Μεγάλο Αρσενάλι

Ο Δήμος Χανίων τίμησε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη με το χρυσό μετάλλιο της πόλης.

2004

Κεντρική Επιτροπή ΝΔ

Στις 23 Ιανουαρίου 2004, κατά τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας, ανακοίνωσε ότι δεν θα συμμετείχε στις επικείμενες εθνικές εκλογές. Έθεσε τέρμα στον κοινοβουλευτικό του βίο, ύστερα από 60 χρόνια παρουσίας στη Βουλή. Συνέχισε, ωστόσο, να παρακολουθεί τις εγχώριες και διεθνείς πολιτικές εξελίξεις και να διατυπώνει τις απόψεις του.

"Νέστορας" της πολιτικής

2005